Fundusz inwestycyjny (SFI) – cz. I

• Specjalny fundusz inwestycyjny (SFI), który podatnik będzie mógł utworzyć z zysku, umożliwi szybsze rozliczenie ceny nabycia lub wytworzenia środków trwałych w kosztach podatkowych, w porównaniu do obecnie obowiązujących zasad ustawy o CIT.
• Aby odpisy na specjalny fundusz inwestycyjny (SFI)mogły zostać rozliczone w kosztach podatkowych, powinny odpowiadać wartości zysku spółki (lub jego części), osiągniętego za rok poprzedzający dany rok podatkowy oraz równowartości środków pieniężnych faktycznie wpłaconych (nie później niż w dniu dokonania odpisu) na dedykowany rachunek, inny niż rachunek płatniczy podatnika, prowadzony w Banku Gospodarstwa Krajowego (BGK) albo innym banku, jeśli bank ten posiada zawartą z BGK umowę o współpracy w zakresie wymiany informacji o środkach gromadzonych na tym rachunku.
• Stosowanie tego rozwiązania będzie wymagało przygotowania przez firmę planu inwestycyjnego obejmującego okres kilku lat i odprowadzania wpłat na fundusz, czyli specjalny rachunek inwestycyjny. Trzeba będzie go założyć w Banku Gospodarstwa Krajowego (BGK) lub innym, który zawrze z BGK umowę o współpracy dotyczącej wymiany informacji o zgromadzonych tam środkach.
• Wspomniany, opracowany plan, firma przedłoży naczelnikowi urzędu skarbowego. Ma to być informacja o planowanych działaniach inwestycyjnych wraz z oświadczeniem co do roku wydatkowania środków funduszu na te cele. To da podatnikowi prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat wnoszonych na jego specjalny fundusz utworzony w którymś z wymienionych wcześniej banków. Na wydatkowanie środków odłożonych na tym rachunku będzie on miał trzy lata, licząc od daty dokonania odpisu na fundusz. Jeżeli w tym czasie żadnych pieniędzy z tego źródła nie przeznaczy na inwestycje, będzie musiał swój przychód do opodatkowania powiększyć o wpłaty zaliczone uprzednio do kosztów podatkowych. Zgromadzone na tym koncie odpisy mają być bowiem wydawane wyłącznie na cele inwestycyjne, czyli na rozwój firmy.

Nakłady inwestycyjne – pojęcie nakładów inwestycyjnych zostało zdefiniowane w art. 28g ust. 2 projektowanej ustawy CIT.

Przez nakłady na cele inwestycyjne rozumie się faktycznie poniesione w roku podatkowym:

• wydatki na nabycie fabrycznie nowych środków trwałych lub wytworzenie środków trwałych,
• opłaty ustalone w umowie, o której mowa w art. 3 ust. 4 lub 6 ustawy o rachunkowości, z wyłączeniem umowy leasingu operacyjnego, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych
  – zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku służących głównie celom osobistym udziałowców albo akcjonariuszy lub członków ich rodzin.

Przez umowę o której mowa w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości rozumie się umowę leasingu finansowego.

Umowa spełnia warunki leasingu finansowego zgodnie z ustawa o rachunkowości, jeżeli spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:

• przenosi własność jej przedmiotu na korzystającego po zakończeniu okresu, na który została zawarta;
• zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu przez korzystającego, po zakończeniu okresu, na jaki została zawarta, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia;
• okres, na jaki została zawarta, odpowiada w przeważającej części przewidywanemu okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego lub prawa majątkowego, przy czym nie może być on krótszy niż 3/4 tego okresu. Prawo własności przedmiotu umowy może być, po okresie, na jaki umowa została zawarta, przeniesione na korzystającego;
• suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania, przekracza 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień. W sumie opłat uwzględnia się wartość końcową przedmiotu umowy, którą korzystający zobowiązuje się zapłacić za przeniesienie na niego własności tego przedmiotu. Do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie;
• zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia z korzystającym kolejnej umowy o oddanie w odpłatne używanie tego samego przedmiotu lub przedłużenia umowy dotychczasowej, na warunkach korzystniejszych od przewidzianych w dotychczasowej umowie;
• przewiduje możliwość jej wypowiedzenia, z zastrzeżeniem, że wszelkie powstałe z tego tytułu koszty i straty poniesione przez finansującego pokrywa korzystający;
• przedmiot umowy został dostosowany do indywidualnych potrzeb korzystającego. Może on być używany wyłącznie przez korzystającego, bez wprowadzania w nim istotnych zmian.

W przeciwieństwie do przepisów dotyczących estońskiego CIT, przepisy dotyczące specjalnego funduszu inwestycyjnego (SFI) nie określają szczegółowego poziomu wydatków inwestycyjnych.

W przypadku estońskiego przywileju sprecyzowano wysokość nakładów na inwestycje uprawniających do korzystania z niego – ich wzrost ma wynosić 15 proc. (nie mniej niż o 20 tys. zł) w ciągu dwóch lat podatkowych, albo 33 proc. (nie mniej niż 50 tys. zł) w okresie czterech lat podatkowych.

• Specjalny fundusz inwestycyjny (SFI) jest rozwiązaniem alternatywnym wobec przepisów dotyczących estońskiego CIT i nie będzie możliwości ich łączenia

W przeciwieństwie do ryczałtowanego opodatkowania estońskim CIT specjalny fundusz inwestycyjny (SFI) można łączyć z innymi preferencjami podatkowymi np. IP Box, B+R, podatnik nie traci prawa do odliczania od podstawy opodatkowania darowizn, ulgi na złe długi i innych ulg odliczanych od podstawy opodatkowania.