Zmiany dotyczące przeciwdziałania unikaniu opodatkowania

W ramach zapowiedzianego przez nas cyklu dotyczącego prezentacji zmian w podatkach, które wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2019 r., przedstawiamy poniżej informacje dotyczące regulacji w zakresie przeciwdziałania unikaniu opodatkowania.

Zmiany w tym zakresie możemy podzielić na następujące kwestie:

1. ograniczenia w wydawaniu interpretacji indywidualnych,
2. zmiany odnoszące się do mocy ochronnej interpretacji ogólnych oraz objaśnień podatkowych w przypadku unikania opodatkowania,
3. wygaśnięcie interpretacji indywidualnych, których przedmiotem były przepisy podatkowe służące przeciwdziałaniu unikania opodatkowania,
4. wprowadzenie regulacji dotyczącej możliwości zastosowania dodatkowego zobowiązania podatkowego,
5. zmiany przepisów dotyczących przeciwdziałania unikaniu opodatkowania

 

1. Ograniczenia w wydawaniu interpretacji indywidualnych

Zmiana ta ma na celu wprowadzenie regulacji, która wykluczy możliwość uzyskiwania interpretacji indywidualnych w zakresie możliwości zastosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, jak również tzw. małych klauzul przeciwko unikaniu opodatkowania regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych oraz środków ograniczających umowne korzyści.

Zdaniem Ministerstwa Finansów, skoro obowiązującej od lipca 2016 r. generalnej klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania towarzyszy instytucja wydawania tzw. opinii zabezpieczających, stanowiących instrument, z którego podatnik powinien korzystać, jeżeli poszukuje zabezpieczenia swojej sytuacji prawnej z perspektywy uniknięcia zarzutu prowadzenia agresywnej optymalizacji podatkowej, to nie ma uzasadnienia dla wydawania interpretacji indywidualnych w tej sprawie.

Dodatkowo Ministerstwo Finansów powołuje się na orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym potwierdzona została możliwość nie wydawania interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że pytania wnioskodawcy dotyczą zastosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.

Tak więc, od 1 stycznia 2019 r. będzie obowiązywał zmieniony katalog przepisów prawa podatkowego, które nie mogą być przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną.

Dotychczas jedynie w sytuacji, gdy przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną były przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość, uprawnienia i obowiązki organów podatkowych, organy podatkowe miały prawo odmówić wydania interpretacji w tym zakresie.

Od początku przyszłego roku nie mogą być przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną także przepisy prawa podatkowego mające na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, które odnoszą się do nadużycia przepisów prawa podatkowego, prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej lub podejmowania działań w sposób sztuczny lub bez uzasadnienia ekonomicznego, w tym dotyczące:

1. klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania regulowanej w dziale IIIA rodział 1 Ordynacji podatkowej[1],
2. „małych” klauzul przeciwko unikaniu opodatkowania, regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych [2]
3. przychodów zagranicznej jednostki kontrolowanej,
4. środków ograniczających umowne korzyści.

Należy przy tym wskazać, że katalog te ma charakter otwarty, i w związku z tym obejmuje przykładowe sytuacje, które nie mogą być przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną. Tak więc nie można wykluczyć, że organy podatkowe będą odmawiały wydania interpretacji indywidualnych również w innych sytuacjach, gdy uznają, że interpretacje te mogą dotyczyć unikania opodatkowania.

Ponadto organ podatkowy będzie mógł odmówić, w drodze postanowienia, wydania interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą:

1. stanowić czynność lub element czynności określonej w art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej[3], lub
2. być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści, lub
3. stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług[4]

Powzięcie uzasadnionego przypuszczenia, o którym mowa powyżej, może wynikać również z łącznej oceny więcej niż jednego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, nawet jeżeli zostały złożone przez różnych wnioskodawców.

 

2. Zmiany w przepisach odnoszących się do mocy ochronnej interpretacji ogólnych oraz objaśnień podatkowych w przypadku unikania opodatkowania.

Nowelizacja przepisu art. 14 na Ordynacji podatkowej powoduje, że mocy ochronnej interpretacji indywidualnych nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Tak więc, od początku 2019 r., przepisów dotyczących mocy ochronnej interpretacji indywidualnych nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a Ordynacji podatkowej (unikanie opodatkowania),
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa kreślonego w ustawie o podatku od towarów i usług (art. 5 ust. 5),
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści

Druga zmiana dotycząca tej regulacji stanowi, że przepisów dotyczących mocy ochronnej interpretacji indywidualnych nie stosuje się również, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w w/w decyzjach, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Oczywiście należy zwrócić uwagę na przepisy przejściowe, w tym przypadku art. 33, który uzależnia stosowanie tej regulacji w zależności od daty uzyskania korzyści podatkowej, daty wydania interpretacji ogólnych i objaśnień podatkowych oraz zaistnienia utrwalonej praktyki interpretacyjnej, czy też daty wejścia w życie regulacji.

Organ podatkowy będzie mógł ponadto uchylić wydaną interpretację indywidualną z uwagi na wystąpienie następujących przesłanek:

1. element stanu faktycznego lub zdarzenie przyszłe może stanowić czynność lub element czynności służącej unikaniu opodatkowania, lub
2. element stanu faktycznego lub zdarzenie przyszłe może być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści, lub
3. element stanu faktycznego lub zdarzenie przyszłe może stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług (art. 5 ust. 5)

i odmówić, w drodze postanowienia, na które służy zażalenie, wydania interpretacji indywidualnej.

 

3. Wygaśnięcie z dniem 24 lutego 2019 r. interpretacji indywidualnych, których przedmiotem były przepisy podatkowe służące przeciwdziałaniu unikania opodatkowania.

W związku z wejściem w życie od 1 stycznia 2019 r. przepisów ograniczających prawo podatników do ubiegania się o wydanie interpretacji indywidualnych, zostały wprowadzone również regulacje dotyczące wygaśnięcia interpretacji indywidualnych wydanych w zakresie przepisów prawa podatkowego określonych w art. 14b § 2a pkt 2 lit. a-d Ordynacji podatkowej[5].

Przepisy te uznają zasadę dotyczącą ochrony wynikającej z wcześniej otrzymanych interpretacji, która podlegać będzie wygaszeniu z mocy prawa. Zgodnie z przepisami podatnicy, posiadający interpretacje, które wygasną z mocy prawa, będą mogli przez czas określony w dotychczas obowiązujących przepisach, korzystać z ochrony wynikającej z takich interpretacji.

I tak np. w przypadku rocznego rozliczenia podatków (m. in. w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych), interpretacja będzie uznawana za ważną do końca roku podatkowego obowiązującego u podatnika.

 

4. Wprowadzenie regulacji dotyczącej możliwości zastosowania dodatkowego zobowiązania podatkowego (nowy rozdział 6a Ordynacji podatkowej)

W przypadku wydania decyzji z zastosowaniem:

1. klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania,
2. środków ograniczających umowne korzyści,
3. „małych” klauzul przeciwko unikaniu opodatkowania, regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych,
4. przepisów dotyczących cen transferowych, regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych,
5. regulacji, wynikających z Ordynacji podatkowej, dotyczących odpowiedzialności płatnika za niewykonanie ciążących na nim obowiązków, gdy oświadczenie składane w związku z poborem podatku u źródła (oświadczenie o posiadaniu stosownych dokumentów i zweryfikowaniu kontrahenta) nie było zgodne z prawdą, płatnik nie dokonał wymaganej weryfikacji lub podjęta przez płatnika weryfikacja nie była adekwatna do charakteru i skali działalności płatnika

– organ podatkowy ustala jednocześnie dodatkowe zobowiązanie podatkowe na podstawie przepisów niniejszego rozdziału.

W przypadkach, o których mowa w pkt. 1-3, organ podatkowy może odstąpić od ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności oraz faktów należy przyjąć, że w momencie dokonywania czynności, których dotyczy decyzja, podatnik pozostawał w błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu o zgodności uzyskanej przez niego w danych okolicznościach korzyści podatkowej z przedmiotem i celem ustawy podatkowej lub jej przepisu (dobra wiara).

Na ocenę, że podatnik działał w dobrej wierze, może wskazywać w szczególności nieprowadzenie przez niego działalności gospodarczej lub prowadzenie jej w niewielkiej skali, wskutek czego nie można było rozsądnie oczekiwać, że w odniesieniu do czynności, których dotyczy decyzja będzie on korzystał z profesjonalnych porad dotyczących ich skutków podatkowych.

W przypadku, gdy wydana decyzja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem zryczałtowanych form opodatkowania, dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynosi 10% sumy nienależnie wykazanej lub zawyżonej straty podatkowej i niewykazanego w całości lub w części dochodu do opodatkowania w zakresie wynikającym z tej decyzji. Natomiast w przypadku, gdy decyzja dotyczy innych podatków wymienionych powyżej, dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynosi 40% kwoty korzyści podatkowej w zakresie wynikającym z tej decyzji.

W sytuacji określonej w pkt. 5 powyżej, dodatkowe zobowiązanie podatkowe ustala się jako 10% podstawy opodatkowania należności, w stosunku do której płatnik zastosował niższą stawkę podatku lub nie pobrał podatku.

Przepisy wprowadzają możliwość podwojenia, a w niektórych przypadkach nawet potrojenia stawek dodatkowego zobowiązania podatkowego.

I tak, w przypadku gdy:

1. podstawa do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego przekracza 15 000 000 zł – w zakresie nadwyżki ponad tę kwotę,
2. nie upłynęło 10 lat od końca roku kalendarzowego, w którym podatnikowi lub płatnikowi doręczono ostateczną decyzję z zastosowaniem przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, środków ograniczających umowne korzyści, „małych” klauzul przeciwko unikaniu opodatkowania, regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych – w zakresie kwoty stanowiącej podstawę ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, związanej z zastosowaniem tych przepisów lub środków,
3. strona nie przedłożyła organowi podatkowemu dokumentacji cen transferowych – w zakresie tej części podstawy ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, która wynika z zastosowania przepisów dotyczących cen transferowych i dotyczy transakcji, dla której nie przedłożono dokumentacji podatkowej,

 – obie stawki dodatkowego zobowiązania podatkowego ulegają podwojeniu.

W przypadku gdy łącznie zaistnieją przesłanki wymienione w pkt. 1 i 3, stawka dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości 10% ulega potrojeniu. Regulacji tej nie stosuje się jednak, jeżeli strona uzupełni niekompletną dokumentację podatkową w pełnym zakresie
w terminie wskazanym przez organ podatkowy, nie dłuższym niż 14 dni.

Wszystkie stawki dodatkowego zobowiązania podatkowego (10%, 40%, stawki podwojone, stawka potrojona) ulegają obniżeniu o połowę w przypadku cofnięcia przez stronę skutków unikania opodatkowani w całości uwzględniającego ocenę prawną organu podatkowego związaną z unikaniem opodatkowania – w zakresie podstawy ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, która związana jest z cofnięciem skutków unikania opodatkowania.

Dodatkowego zobowiązania podatkowego nie stosuje się względem osoby fizycznej, która za ten sam czyn ponosi odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe.

 

5. Zmiana przepisów dotyczących przeciwdziałania unikaniu opodatkowania – art. 119a Ordynacji podatkowej i następne.

Od dnia 1 stycznia 2019 r. wejdzie w życie nowa definicja unikania opodatkowania. Obejmować ona będzie sytuacje, w których osiągnięcie korzyści podatkowej było głównym lub jednym z głównych celów dokonania czynności.

Obecnie transakcja mogła być zakwestionowana jedynie w przypadku, gdy była dokonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej.

Pełne brzmienie znowelizowanego przepisu jest następujące:

119a § 1. Czynność nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli osiągnięcie tej korzyści, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, było głównym lub jednym z głównych celów jej dokonania, a sposób działania był sztuczny (unikanie opodatkowania).

Z dniem 1 stycznia 2019 r. przestanie obowiązywać ograniczenie kwotowe (100 000 zł) dla uzyskanej korzyści podatkowej, poniżej której nie będą miały zastosowania regulacje dotyczące unikania opodatkowania.

W wyniku tej zmiany, przypadki osiągnięcia korzyści podatkowej poniżej 100 000 zł również będą mogły być analizowane przez organy podatkowe pod kątem objęcia ich działaniem klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.

Nowelizacja wprowadza również możliwość objęcia klauzulą przeciwko unikaniu opodatkowania płatników. Dotychczasowa regulacja dotyczyła tylko odpowiedzialności podatnika za podatek niepobrany przez płatnika.

Tak więc, od początku 2019 r., Szef Krajowej Administracji Skarbowej wszczyna postępowanie podatkowe lub, w drodze postanowienia, w całości lub w części na wniosek organu podatkowego przejmuje do dalszego prowadzenia postępowanie podatkowe, kontrolę podatkową lub kontrolę celno-skarbową, jeżeli w sprawach:

1. określenia lub ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,
2. określenia wysokości straty podatkowej,
3. stwierdzenia nadpłaty lub określenia wysokości nadpłaty albo zwrotu podatku,
4. odpowiedzialności płatnika za podatek niepobrany lub pobrany a niewpłacony, oraz odpowiedzialności, podatnika za podatek niepobrany przez płatnika,
5. zakresie odpowiedzialności lub uprawnień spadkobiercy

– może być wydana decyzja z zastosowaniem art. 119a (unikanie opodatkowania).

Nowelizacja dodaje również nowy rozdział 5, który reguluje cofnięcie skutków unikania opodatkowania.

Jak czytamy w uzasadnieniu do ustawy: „W ocenie projektodawcy, podatnicy i płatnicy powinni mieć zagwarantowaną możliwość wycofania się ze skutków unikania opodatkowania, a w szczególności możliwość wycofania się ze schematów unikania opodatkowania dających korzyści podatkowe przez wiele lat. Zaletą tej drogi korygowania rozliczeń podatkowych będzie ograniczenie negatywnych skutków unikania opodatkowania, które zaistniałyby w przypadku wydania decyzji z zastosowaniem klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania (odsetki od zaległości podatkowych, wymiar dodatkowego zobowiązania podatkowego). Zdaniem projektodawcy, obecny kształt przepisów, według których, cofnięcie skutków unikania opodatkowania może nastąpić wyłącznie w wyniku przeprowadzenia postępowania podatkowego może godzić w prawa konstytucyjne podatników.”.

Postępowanie w sprawie cofnięcia skutków unikania opodatkowania można podzielić na dwa etapy:

1. właściwe postępowanie zmierzającego do cofnięcia skutków unikania opodatkowania, które zakończone będzie wydaniem decyzji
2. dokonania przez uczestnika postępowania korekty deklaracji na podstawie treści decyzji.

Postępowanie jest wszczynane przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: „Szef KAS”) na wniosek złożony przez zainteresowanego. Zainteresowani, którzy są powiązani tą samą czynnością, mogą wystąpić ze wspólnym wnioskiem.

W określonych w ustawie przypadkach, Szef KAS odmawia wszczęcia postępowania:

1. w zakresie tych korzyści, które w dniu złożenia wniosku mogą być przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej,
2. jeżeli stanowisko wskazane we wniosku wskazuje na zasadność wydania decyzji o odmowie określenia warunków cofnięcia skutków unikania opodatkowania albo zastosowanie innych przepisów, niż przepisy dotyczące unikania opodatkowania, pozwala na przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania.

Regulacja wprowadza możliwość zwrócenia si przez zainteresowanego, jeszcze przed złożeniem wniosku, do Szefa KAS o wyjaśnienia wszelkich wątpliwości dotyczących wydania decyzji.

Wniosek powinien zawierać, w zależności od okoliczności, m.in. następujące elementy:

1. opis stanu faktycznego
2. oświadczenie, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności prowadzącej do unikania opodatkowania wraz z uzasadnieniem
3. wskazanie przepisu ustawy podatkowej, który nie powinien mieć zastosowania, wraz z uzasadnieniem
4. określenie skutków podatkowych, wraz z przedstawieniem sposobu i metody ich wyliczenia

– a także inne elementy wskazane w regulacji.

Wzór wniosku zostanie określony w drodze rozporządzenia Ministra Finansów.

Do wniosku należy załączyć istotną dokumentację dotyczącą czynności prowadzącej do unikania opodatkowania oraz wskazującą na zasadność stanowiska.

Dodatkowo należy wskazać na obowiązek sporządzenia i podpisania wniosku przez profesjonalnego pełnomocnika (doradcę podatkowego, adwokata, radcę prawnego).

Wniosek podlega opłacie określonej procentowo (0,2% albo 1%) uzależnionej od kwoty korzyści podatkowej. Opłata nie może być jednak mniejsza niż 1 000 zł i nie większa niż 15 000 zł. Opłatę należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.

Przepisy określają również sytuacje w których opłata może zostać zredukowana, podlega zwrotowi, a także ustaleniu przez szefa KAS w przypadku uznania, że uzyskana przez zainteresowanego korzyść podatkowa jest większa od wskazanej przez zainteresowanego we wniosku.

Złożenie wniosku oraz wydanie decyzji nie stanowią jednak przeszkody do powadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postepowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej.

Regulacja zawiera także uprawnienia dla szefa KAS do „przyjaznego” dla wnioskodawcy sposobu rozpatrzenia wniosku. Na ich podstawie, Szef KAS może zwrócić się do wnioskodawcy o wyjaśnienie jego stanowiska, wątpliwości co do danych zawartych we wniosku lub może zorganizować spotkanie uzgodnieniowe. Jest to swoista nowość w regulacjach podatkowych, która wskazuje, że w trakcie postępowania strony mogą prowadzić swoiste negocjacje w zakresie wydania decyzji. Oczywiście powstaje pytanie na ile Szef KAS będzie skłonny do odstąpienia od swojego stanowiska trakcie takich uzgodnień.

Przepisy przewidują również udział w postępowaniu Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, do której, po opinię, może wystąpić Szef KAS w przypadku, gdy wyjaśnienia i dokumenty przedstawione przez wnioskodawcę okazały się niewystarczające.

Postępowanie w sprawie kończy wydanie, przez Szefa KAS, decyzji określającej warunki cofnięcia skutków unikania opodatkowania albo decyzji, w której Szef KAS odmawia określenia tych warunków (jeżeli czynność nie skutkowała, wbrew stanowisku zainteresowanego, osiągnięciem korzyści podatkowej).

Decyzja wydawana przez Szefa KAS zawiera:

1. wynikający z przedstawionego stanu faktycznego wyczerpujący opis czynności prowadzącej do unikania opodatkowania wraz ze wskazaniem podmiotów w niej uczestniczących
2. rozstrzygnięcie co do:
   • określenia skutków podatkowych będących rezultatem tej czynności, w tym korzyści podatkowej,
   • prawidłowości przyjęcia czynności odpowiedniej, uznania, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności prowadzącej do unikania opodatkowania, albo wskazania przepisu ustawy podatkowej, który nie powinien mieć zastosowania,
   • wskazanie skutków podatkowych jakie mogłyby zaistnieć gdyby dokonano przyjętej czynności odpowiedniej, stanu rzeczy, jaki zaistniałby, gdyby czynność prowadząca do unikania opodatkowania nie została dokonana, albo stanu prawnego, jaki zaistniałby, gdyby wskazany przepis ustawy podatkowej nie miał zastosowania;
3. określenie, w jaki sposób zainteresowany może cofnąć skutki unikania opodatkowania, przy uwzględnieniu elementów wymienionych w pkt 2 lit. b i c.

W terminie 14 dni od doręczenia decyzji zainteresowany może, uwzględniając jej treść, cofnąć skutki unikania opodatkowania poprzez złożenie korekty deklaracji.

Jeżeli w wyniku dokonania czynności zaistniał taki stan rzeczy, w którym złożenie deklaracji lub korekty deklaracji byłoby niezgodne z odrębnymi przepisami, w szczególności w razie zmiany formy prawnej mającej wpływ na sposób opodatkowania, cofnięcie przez zainteresowanego skutków unikania opodatkowania następuje poprzez złożenie informacji zastępczej. Złożenie informacji zastępczej wywołuje skutki prawne odpowiadające złożeniu deklaracji.

Jednakże należy wskazać, że złożenie korekty deklaracji lub informacji zastępczej niezgodnej z treścią decyzji nie wywołuje skutków prawnych w zakresie cofnięcia skutków unikania opodatkowania.

Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji zastępczej, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego jej wypełnienia oraz terminu i miejsca jej składania, mając na uwadze umożliwienie prawidłowego rozliczenia podatku, a także kierując się potrzebą ułatwienia zainteresowanym poprawnego sporządzenia informacji zastępczej.

Z uwagi na fakt, że opisana powyżej instytucja jest nowa i nie jest jeszcze znana praktyka organów podatkowych w zakresie jej stosowania, należy zachować szczególną ostrożność w przygotowywaniu ewentualnego wniosku, tak aby wywołał on oczekiwane przez podanka skutki prawne.

 

[1] głównym lub jednym z głównych celów dokonania czynność było osiągniecie korzyści podatkowej sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, a sposób działania był sztuczny

[2] klauzule dotyczące: 1) rzeczywistego właściciela, 2) połączenia i podziału spółek, 3) wymiany udziałów, 4) wniesienia wkładu niepieniężnego w celu uniknięcia lub uchylenia się od opodatkowania, 5) zwolnienia od podatku dywidend, 6) prowadzenie rzeczywistej działalności przez zagraniczna spółkę kontrolowaną

[3] czynność nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli osiągnięcie tej korzyści, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, było głównym lub jednym z głównych celów jej dokonania, a sposób działania był sztuczny

[4] przez nadużycie prawa rozumie się dokonanie czynności (odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenie usług na terytorium Polski, eksportu towarów, importu towarów na terytorium kraju, WNT za wynagrodzeniem na terytorium kraju, WDT) w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy

[5] klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania (dział IIIA rodział 1 Ordynacji podatkowej), tzw. „małe” klauzule przeciwko unikaniu opodatkowania (regulowanych w ustawach o podatkach dochodowych), przychody zagranicznej jednostki kontrolowanej, środki ograniczające umowne korzyści

 

Powyższe informacje mają charakter ogólny (nie mają charakteru pełnego i wyczerpującego) –  w szczególności nie są opinią lub poradą prawną. W przypadku pojawienia się jakichkolwiek pytań związanych z prezentowanymi informacjami zapraszamy do kontaktu z nami.