Podatek u źródła – nowe regulacje od 01 lipca 2019 roku

W związku ze zmianami w podatkach na 2019 r. chcielibyśmy przypomnieć o nowych regulacjach w zakresie podatku u źródła dotyczących obowiązku poboru tego podatku przez płatników w przypadku płatności należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 (m. in. odsetki, prawa autorskie, działalność widowiskowa, rozrywkowa, sportowa, usługi niematerialne, wywóz ładunków i pasażerów, transport lotniczy) oraz art. 22 ust. 1 (dywidendy) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przekraczających łącznie 2 000 000 zł rocznie do jednego kontrahenta.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 31 grudnia 2018 r. wejście w życie powyższej regulacji zostało odroczone do 1 lipca 2019 r. Oznacza to, że obowiązek podatkowy spoczywający na płatniku w zakresie takich wypłat będzie obowiązywał dopiero od 1 lipca 2019 r., niezależnie od tego czy limit 2 000 000 zł został przekroczony wcześniej. Jednakże, w zakresie płatności dokonywanych po 1 lipca 2019 r., przy liczeniu limitu będą brane pod uwagę płatności dokonywane już od 1 stycznia 2019 r.

W związku z powyższym, prosimy o zwrócenie szczególnej uwagi na łączną wartość płatności dokonywanych w tym roku na rzecz danego kontrahenta. Jeżeli płatności na rzecz danego kontrahenta w okresie przed 1 lipca 2019 r. wyniosły łącznie kwotę 2 000 000 zł, to każda płatność dokonana po 1 lipca 2019 r. będzie już objęta nowymi zasadami poboru podatku.

Ustawodawca przewidział trzy metody rozliczenia podatku u źródła w przypadku przekroczenia w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz jednego kontrahenta:

• pobranie w dniu dokonania wypłat podatku u źródła wg. podstawowej stawki, od nadwyżki ponad tą kwotę i późniejszy wniosek o zwrot (zasada główna); w takim przypadku płatnik nie ma możliwości stosowania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
• zastosowanie stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku w oparciu o oświadczenie członków zarządu potwierdzające zastosowanie takiego traktowania pod rygorem odpowiedzialności karnej skarbowej;
• uzyskanie uprzedniej opinii wydanej przez urząd skarbowy w sprawie stosowania zwolnienia z WHT (procedura nadzwyczajna dostępna tylko w przypadku płatności z tytułu dywidend, odsetek i należności licencyjnych, które wchodzą w zakres dyrektyw) – nie dotyczy usług niematerialnych.

Jeżeli mają wystąpić u Państwa przypadki przekroczenia limitu 2 000 000 zł, powinni Państwo zdecydować czy Państwa intencją jako płatnika jest pobranie podatku u źródła w podstawowej wysokości, czy rozliczanie podatku u źródła przy zastosowaniu niższej stawki/zwolnienia/niepobrania podatku i złożenie stosownego oświadczenia (przy uwzględnieniu konsekwencji karno-skarbowych ciążących na osobach składających niniejsze oświadczenie). Zakładamy, że nie występowali Państwo do organów podatkowych o wydanie opinii o stosowaniu zwolnienia.

Poniżej przedstawiamy informacje dot. złożenia oświadczenia przez płatnika (o posiadaniu stosownych dokumentów i zweryfikowaniu kontrahenta).

• W składanym oświadczeniu (formularz WH-OSC w przypadku osób prawnych) płatnik wskazuje, że:
• posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania,
• po przeprowadzeniu weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż podstawowa, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek przewidzianych dla zwolnienia oraz o braku zachowania warunku „beneficial owner”.
• Oświadczenie składa kierownik jednostki w rozumieniu ustawy o rachunkowości (tzn. musi być złożone przez wszystkich członków zarządu), podając pełnioną przez siebie funkcję, przy czym nie jest dopuszczalne złożenie oświadczenia przez pełnomocnika.
• Oświadczenie składa się najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności do właściwego naczelnika urzędu skarbowego (w zależności od sytuacji będzie to naczelnik urzędu skarbowego właściwego dla podatnika albo w sprawach opodatkowania osób zagranicznych).
• W przypadku gdy do złożenia oświadczenia, obowiązana jest więcej niż jedna osoba dowód złożenia tego oświadczenia przekazywany jest wraz ze zgłoszeniem do organu podatkowego. W zgłoszeniu tym potwierdza się, że oświadczenie zostało złożone przez wszystkie osoby obowiązane do jego złożenia. Zgłoszenie składa jedna z osób, które złożyły oświadczenie. Zgłoszenie nie może zostać złożone przez pełnomocnika.
• Oświadczenie ważne jest dwa miesiące.
• Oświadczenia oraz zgłoszenie składa się w postaci elektronicznej.

Jeśli do podpisania oświadczenia zobowiązanych jest więcej osób, wówczas wraz z oświadczeniem do organu podatkowego składa się zgłoszenie, w którym osoby te oświadczają iż są wszystkimi osobami obowiązanymi do jego złożenia. Oświadczenie jest ważne nie dłużej niż 3 miesiące.

Oświadczenie takie składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej skarbowej i przed jego złożeniem płatnik powinien faktycznie zweryfikować, czy nie występują okoliczności wyłączające możliwość niepobrania podatku, albo pobrania go według niższej stawki.

W przypadku, gdyby złożone przez płatnika oświadczenie nie było zgodne z prawdą, płatnik nie dokonał wymaganej weryfikacji lub podjęta przez płatnika weryfikacja nie była adekwatna do charakteru i skali działalności płatnika, ustalone będzie dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 10% podstawy opodatkowania należności, w stosunku do której płatnik zastosował niższą stawkę podatku lub nie pobrał podatku. W określonych sytuacjach stawka dodatkowego zobowiązania podatkowego może wynieść 20% (np. jeżeli podstawa do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego przekracza 15 000 000 zł – w zakresie nadwyżki ponad tę kwotę albo strona nie przedłożyła organowi podatkowemu odpowiedniej dokumentacji cen transferowych), a potencjalnie nawet 30% (jeżeli podstawa do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego przekracza 15 000 000 zł i strona nie przedłożyła organowi podatkowemu odpowiedniej dokumentacji cen transferowych).